ترجمه: هر گاه از تو چيز خواهند بىدريغ مىبخشى و هرگاه نخواهند بىسئوال احساس مىكنى، فضل تو را طلب كردند دريغ نكردى هر چه را دريغ دارى از احسان و نعمت بخشيدن و تفضل و انعام دريغ ندارى، و من از هر چه ابا كنم از ارتكاب گناهان و تجاوز احكام و غفلت از عذاب تو ابا نكنم، پس اى خداى من! تو را سپاس كه با وجود نيروى شكستناپذير حليم و بردبارى و در عقوبت شتاب نمىكنى.
شرح:
انك المعطى فى ابتداء العطاء قبل المساله، و فى استجابه السوال فى حركه الدعاء، و انت الذى لا ترد من استماح فضلك، انك الذى ابيت- من مواقع الفضل فى صفاتك- الا ان تحسن و تمن و تتطول و تنعم، و ابيت- انا- الا اقتحام حرماتك و التعدى لحدودك، و الغفله عن وعيدك.
فاى حمد- يجب ان اقدمه اليك- و لك الحمد كله، على ذلك كله، و انت- مع ذلك- صاحب القدره المطلقه التى لا تغلب، و صاحب الاناه التى لا تجعل، لان الذى يعجل هو الذى يريد ان ينتقم شفاء لغيظه، و انت المتعالى عن ذلك، فانك قد تمهل عبدك المتمرد ليعود الى رحاب طاعتك بالتوبه، و قد تمهله لتملى له ليزداد اثما و لتقيم الحجه عليه.
براي اين فراز در برنامه حديث مرتبطي موجود نيست آيات مرتبط:
در فضيلت و لزوم بزرگداشت محرمات:
ذلِكَ وَ مَنْ يُعَظِّمْ حُرُماتِ اللَّهِ فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَ أُحِلَّتْ لَكُمُ الْأَنْعامُ إِلاَّ ما يُتْلى عَلَيْكُمْ فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثانِ وَ اجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ (اين است [آنچه مقرر شده] و هر كس مقررات خدا را بزرگ دارد، آن براى او نزد پروردگارش بهتر است، و براى شما دامها حلال شده است، مگر آنچه بر شما خوانده مىشود. پس، از پليدىِ بتها دورى كنيد، و از گفتار باطل اجتناب ورزيد.) قرآن كريم، سوره مباركه الحج (22)، آيه 30.
نهى از تجاوز از حدود الهى:
الطَّلاقُ مَرَّتانِ فَإِمْساكٌ بِمَعْرُوفٍ أَوْ تَسْرِيحٌ بِإِحْسانٍ وَ لا يَحِلُّ لَكُمْ أَنْ تَأْخُذُوا مِمَّا آتَيْتُمُوهُنَّ شَيْئاً إِلاَّ أَنْ يَخافا أَلاَّ يُقِيما حُدُودَ اللَّهِ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ يُقِيما حُدُودَ اللَّهِ فَلا جُناحَ عَلَيْهِما فِيَما افْتَدَتْ بِهِ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ فَلا تَعْتَدُوها وَ مَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ (طلاقِ [رجعى] دو بار است. پس از آن يا [بايد زن را] بخوبى نگاه داشتن، يا بشايستگى آزاد كردن. و براى شما روا نيست كه از آنچه به آنان دادهايد، چيزى بازستانيد. مگر آنكه [طرفين] در به پا داشتن حدود خدا بيمناك باشند. پس اگر بيم داريد كه آن دو، حدود خدا را بر پاى نمىدارند، در آنچه كه [زن براى آزاد كردن خود] فديه دهد، گناهى بر ايشان نيست. اين است حدود احكام الهى؛ پس، از آن تجاوز مكنيد. و كسانى كه از حدود احكام الهى تجاوز كنند، آنان همان ستمكارانند.) قرآن كريم، سوره مباركه البقرة (2)، آيه 229.