ترجمه: اى خداى من رشته همهى اينها در دست تست و گريزگاه سوى تو. پس درود بر محمد و خاندان او فرست و مرا در پناه خود گير كه سوى تو گريختهام و حاجت من برآور كه از تو خواستهام
شرح:
لان السبب فى ذلك كله بيدك، فاليك المفر، و عندك المهرب، و هانذا هارب منك اليك، فاجر هربى، و طالب ما احتاجه منك من العفو و المغفره و الرضوان، فانجح مطلبى و امنحنى ذلك كله- يا رب-.
احاديث مرتبط:
فرار بنده از بعضى صفات خدا به بعض ديگر.
عن زينالعابدين عليهالسلام: «اللهم اجعلنى اسوه من قد انهضته بتجاوزك عن مصارع المجرمين فاصبح طليق عفوك من اسر سخطك».
راجع الروضه التاسعه و الثلاثين
فرار از خدا به خدا.
قال الصادق عليهالسلام: «لا ملجا و لا منجى و لا مفر منك الا اليك».
راجع الروضه الثانيه و الثلاثين
مراتب فرار به سوى خدا.
قال الصادق عليهالسلام: اعوذ بعفوك من عقابك، و اعوذ برضاك من سخطك، و اعوذ بك منك.
سنن النسائى، ج 8، ص 284، باب 63
آيات مرتبط:
فرار بنده از بعضى نشانههاى خدا به بعضى ديگر:
لا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها لَها ما كَسَبَتْ وَ عَلَيْها مَا اكْتَسَبَتْ رَبَّنا لا تُؤاخِذْنا إِنْ نَسِينا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَ لا تَحْمِلْ عَلَيْنا إِصْراً كَما حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِنا رَبَّنا وَ لا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَ اعْفُ عَنَّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا أَنْتَ مَوْلانا فَانْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرِينَ (خداوند هيچ كس را جز به قدر توانايىاش تكليف نمىكند. آنچه [از خوبى] به دست آورده به سود او، و آنچه [از بدى] به دست آورده به زيان اوست. پروردگارا، اگر فراموش كرديم يا به خطا رفتيم بر ما مگير، پروردگارا، هيچ بار گرانى بر [دوش] ما مگذار؛ همچنانكه بر [دوشِ] كسانى كه پيش از ما بودند نهادى. پروردگارا، و آنچه تاب آن نداريم بر ما تحميل مكن؛ و از ما درگذر؛ و ما را ببخشاى و بر ما رحمت آور؛ سرور ما تويى؛ پس ما را بر گروه كافران پيروز كن.) قرآن كريم، سوره مباركه البقرة (2)، آيه 286.
فرار بنده از ذات خدا به ذات خدا:
وَ عَلَى الثَّلاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّى إِذا ضاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ وَ ضاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَ ظَنُّوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلاَّ إِلَيْهِ ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ (و [نيز] بر آن سه تن كه بر جاى مانده بودند، [و قبول توبهى آنان به تعويق افتاد] تا آنجا كه زمين با همهى فراخىاش بر آنان تنگ گرديد، و از خود به تنگ آمدند و دانستند كه پناهى از خدا جز به سوى او نيست. پس [خدا] به آنان [توفيق] توبه داد، تا توبه كنند. بىترديد خدا همان توبهپذير مهربان است.) قرآن كريم، سوره مباركه التوبة (9)، آيه 118.