و انا- يا رب- العبد الذى يخشى من ضغط غرائزه عليه فى مستقبل عمره، فتنطلق المعصيه فى حياته بعد التوبه، و ينحرف عن خط الطاعه بعد الاستقامه، و لا عصمه لى عن الذنوب الا منك، فهب لى العصمه الفكريه و الروحيه و العمليه من خلال القوه الايمانيه التى توازن بين العقل و العاطفه، و بين الغريزه و المسووليه، و بين الدنيا و الاخره، ليكون لى- يا رب- وعى مقامك فى عظمه ربوبيتك، و احساس الحاجه المطلقه اليك فى فيوضات نعمتك.

و لك- يا رب- عهدى فى مستقبل ايامى ان لا اعود الى ما تكرهه من المعصيه، و ان انفتح على ما تحبه من الطاعه، و لكن، مهما تكن ارادتى و عزماتى فى كل قراراتى المستقبليه حول ما افعله او اتركه، فان مشيئتك التى تتحرك باسبابها الغيبيه هى الضمان فى ذلك كله.