امام سجاد ( عليبنحسين ملقب به زينالعابدين و سجاد) وي فرزند امام سوم كه از شاه زنان دختر يزدجرد شاهنشاه ايران متولد شده بود و تنها فرزند امام سوم بود كه باقي مانده بود؛ زيرا سه برادر ديگرش در واقعه كربلا به شهادت رسيدند و آن حضرت نيز همراه پدر به كربلا آمده بود و لي چون سخت بيمار بود و توانايي حمل اسلحه و جنگ نداشت, از جهاد و شهادت بازماند و با اسيران حرم به شام اعزام گرديد. پس از گذرانيدن دوران اسيري, به امر يزيد براي استمالت افكار عمومي محترماً به مدينه روانه گرديد, آن حضرت را بار دوم نيز به امر عبدالملك خليفه اموي, با بند و زنجير از مدينه به شام جلب كردهاند و بعد به مدينه برگشته است.
امام چهارم پس از مراجعه به مدينه گوشه خانه را گرفته و در به روي بيگانه بسته مشغول عبادت پروردگار بود و با كسي جز خواص شيعه مانند(( ابوحمزه ثمالي و ابوخالدكابلي)) و امثال ايشان تماس نميگرفت البته خواص, معارفي را كه از آن حضرت اخذ ميكردند در ميان شيعه نشر ميدادند و از اين راه, تشيّع توسعه فراواني يافت كه اثر آن در زمان امامت امام پنجم به ظهور پيوست.
از جمله آثار امام چهارم, ادعيهاي است به نام (( ادعيه صحيفه)) و آن 57 دعاست كه به دقيقترين معارف الهيه مشتمل ميباشد و زبور آل محمدش ميگويند.
امام چهارم پس از 35 سال امامت به حسب بعضي از روايات شيعه به تحريك هشام خليفه اموي, به دست وليد بن عبدالملك مسموم شد و در سال 95 هجري درگذشت.