از امام صادق(ع) نقل شده است: هنگامي كه اسراي اهل بيت(ع) از سفر غم بار كربلا به مدينه باز گشتند ابراهيم بن طلحة بن عبيدالله، كه در ميان استقبال كنندگان بود، از امام سجّاد(ع) سؤال كرد: در اين جنگ چه كسي پيروز شد؟ آن حضرت فرمود: اگر خواستي بفهمي پيروز واقعي كيست، وقت نمازْ اذان و اقامه بگو و ببين نام چه كسي را بر زبان ميآوري؟؛ عن أبي عبدالله(ع) قال: «لَمّا قَدم عَليّ بن الحسين و قد قُتل الحسين بن علي (صلوات الله عليهم) إستقبله إبراهيم بن طلحة بن عبيدالله وقال: يا علي بن الحسين مَن غَلب؟ و هو يغطي رأسه و هو في المحمل. قال(ع): فقال له علي بن الحسين(ع): «إذا أَردت أن تَعْلم مَن غَلب وَدَخَل وقت الصلاة فأذِّن ثمَّ أقم» (بحار 45/177)

به عبارت ديگر به او فهماند كه ما رفته بوديم تا نام نبي اكرم(ص) را زنده كنيم و به اين هدف نيز رسيديم؛ چون عدهاي ميخواستند نام امويان را به جاي نام انبيا و اوليا بنشانند، ما همه چيزمان را در راه خدا داده و با اهداي خون خود جلوي اين فاجعه را گرفتيم. در مقابل نام و ياد ما تا ابد زنده و پاينده خواهد بود و انتقام ما را نيز از دشمنانمان خواهد گرفت و لذا هيچ نگراني نداريم.

ابراهيم بن طلحه گويا فرزند همان طلحه معروف صدر اسلام است كه همراه هم فكرش (زبير) در جنگ جمل كشته شد. او احتمالاً ميخواست با اين سؤال همان كلام يزيد ملعون را تكرار كند ـ كه گفته بود: «ليت أشياخي ببدر شهدوا...» - و بدين طريق زخم زباني به امام سجّاد(ع) زده باشد. اين كه از محمل خارج نشد و اصرار داشت خود را پوشيده نگه دارد ظاهراً بدين جهت بود كه چون آدم شناخته شدهاي بود، نميخواست كسي بفهمد كه زخم زبان زننده كيست.

البته پيروزي امويان منفعتي براي او نداشت و فقط شكست بني هاشم برايش مسرّت بخش بود. ليكن جواب محكم و كوبنده امام سجّاد(ع) زبان او را در دهانش خشك كرد: «فبُهت الّذي كفر». بقره/258)

: آية الله جوادي آملي
حماسه و عرفان