آن جناب مي فرمودند: يك روز هوا گرم بود، براي فاتحه اهل قبور به وادي السّلام نجف رفتم، براي فرار از گرما به زير طاقي كه بر سر قبري زده بودند نشستم، عمامه را برداشته و عبا را كنار زدم كه قدري استراحت كنم، در اين حال ديدم جماعتي از مدرگان لا لباسهاي پاره و مندرس و وضعي بسيار كثيف به سوي من آمدند و از من طلب شفاعت كردند كه وضع ما بد است تو از خدا بخواه ما را عفو كند! من به آنان پرخاش كردم و گفتم: هر چه در دنيا به شما گفتند گوش نكرديد و حالا كه كار از كار گذشته طلب عفو مي كنيد؟ برويد اي مستكبران.



ايشان فرمودند: اين مردگان شيوخي بودند از عرب كه در دنيا مستكبرانه زندگي مي نمودند و قبورشان دراطراف همان قبري بود كه من بر روي آن نشسته بودم.(192)



پيامبر عزيز اسلام صلّي اللّه عليه و آله فرمود: دو ملك اسودر و ازرق چشم در قبر بر بالين ميّت حاضر مي شوند، به يكي گفته مي شود منكَر و ديگري نكير، به صاحب قبر مي گويند: درباره رسول خدا چه نظري داري؟ اگر ميّت مؤمن باشد مي گويد: پيامبر عبد خدا و رسول اوست، من به وحدانيّت خدا و رسالت پيامبر شهادت مي دهم. دو ملك مي گويند: مي دانستيم جواب تو همين است. سپس برزخ او را هفتاد ذرع در هفتاد ذرع وسعت مي دهند و ان محل را چون روز روشن به نور حقّ مي نمايند، سپس به او مي گويند: بخواب خواب راحت. مي گويند: بگذاريد بروم و به اهلم وضع خودرا خبر دهم، مي گويند: نه بخواب همانند خواب عروس كه بيدار نشود مگر به واسطه عزيزترين فردش. مي خوابد تا خداوند او را وارد قيامت كند.



امّا اگر ميّت اهلنفاق باشد و و با دين و ايمان سروكارش نبوده وقتي درباره پيامبر مي پرسند مي گويد: نمي دانم، چيزهايي از مردم شنيدم و همان شنيده ها را مي گفتم. مي گويند: جوابت را مي دانستيم. سپس به خانه برزخي مي گويند: بر او تنگ شو، چنان تنگ مي شود كه جانبي به جانب ديگر نزديك مي گردد دائماً به آن عذاب برزخي دچار است تا وارد محشر شود!(193)



پس از پايان زمان برزخ نوبت به قيامت مي رسد، قيامتي كه در آن نيكوكاران و بدكارن به جزاي اعمال خود برخورد مي كنند، و آن صحنه به فرموده قرآن مجيد با نفخه صور آغاز مي گردد:

او فرزند حسين بن علي ـ عليه السلام ـ سومين امام شيعيان جهان ، مادرش «شهر بانو» (1-1) مشهورترين لقبش«زين العابدين » و «سجاد» است.



امام سجاد ـ عليه السلام ـ در سال سي و هشت قمري ديده به جهان گشود (2-1)و دوران كودكي خود را در مدينه سپري كرد. حدود دو سال از خلافت جدش امير موءمنان ـ عليه السلام ـ را درك نمود و پس از آن مدت ده سال شاهد حوادث دوران امامت عمومي خويش امام مجتبي ـ عليه السلام ـ بود كه تنها در شش ماه آن عهده دار خلافت اسلامي بود. پس از شهادت امام مجبتي ـ عليه السلام ـ در سال 50هجري ، به مدت ده سال در دوران امامت پدرش حسين بن علي ـ عليه السلام ـ كه در اوج قدرت معاويه با او در ستيز و مبارزه بود، در كنار او قرار داشت.



در محرم سال 61هجري در جريان قيام و شهادت پدرش حسين ـ عليه السلام ـ در سرزمين كربلا حضور داشت . پس از فاجعهء كربلا كه امامت به او رسيد، همراه ديگر اسيران اردوگاه حسيني به اسيري به كوفه و شام برده شد، و در اين سفر سر پرست و تكيه گاه حسيني به اسيري به كوفه و شام برده شد، و در اين سفر سر پرست و تكيه گاه اسيران در كوران مصائب و گرفتاريها بود. او در اين سفر با سخنرانيهاي آتشين خود حكومت يزيد را رسوا ساخت و پس از باز گشت از شام ، در شهر مدينه اقامت گزيد تا آنكه در سال 94يا 95هجري به شهادت رسيد و در قبرستان معروف «بقيع» در كنار قبر عمويش امام حسن ـ عليه السلام ـ به خاك سپرده شد.