شهيد دوّم شارح جليل القدرمتن «لُمْعه» از علماي بسيار بزرگ و فقهاي باكرامت جهان تشيّع است. آن مرد بزرگ، در جلالت قدر وجودت فهم و خدمت به فقه ارزنده شيعه مردي كم نظير و انساني با بركت است.



شاگرد بزرگوارش در رساله با قيمت «بُغْيةُ الْمُريد» در توجه آن مرد بزرگ به ارزش وقت و اداي حقّ هر صاحب حقّ يو انيكه لحظه اي از وقت او هدر نرود مي نويسد:



1ـ براي اداره امور خانه در اوّل شب او را مي ديدم كه با دراز گوشي هيزم به خانه مي برد



2ـ نماز صبح را پس از عبادات شبانه در گوشه منزلش، در مسجد بجا مي آورد.



3ـ به هنگامي كه بر كرسي درس مي نشست و مباحثه علمي شروع مي كرد مانند دريا موج مي زد، و اني نشان مي داد كه با پشتكاري عجيب به اندوختن مايه هاي علمي در ايّام جواني رنج و مشقّت بسياري تحمّل كرده است.



4ـ احتياجات مادّي و معنوي خودش را خودش تأمين مي كرد.



5ـ هر كس و هر مهماني بر او وارد مي شد خودش به خدمت شخص وارد اقدام مي كرد.



6ـ از عجايب كارهاي او اين بود كه وقتي قلم بر مركّب مي گذاشت تا سي سطر مي نوشت.



7ـ دو هزار كتاب از او به يادگار ماند كه دويست جلدش به خط شريف خودش بود از جمله «شرح لمعه».



8ـ از طريق خواب و رؤيا با عالم ملكوت ارتباط داشت. پدر شيخ بهائي مي گويد: بر او وارد شدم وي ار غرق در انديشه ديدم، گفتم: چيست؟ فرمود: من شهيد ثاني هستم براي انيكه ديشب خواب ديدم سيّد مرتضي مهماني دارد و امام علماي اماميّه جمعند، من چون وارد شدم به من گفت كنار شيخ شهيد بنشين اين دليل بر شهادت من است. و عاقبت هم شهيد شد.