از آنجا كه ممكن است عوامل نامساعد محيطي، قضاوتهاي ناصحيح عقل جزئي، انحرافات فكري، هجوم مكتب هاي الحادي، طوفان شهوات و غرائز خارج از حدود، بر چهره زيباي احساسات باطني و شعور فطري پرده ها در اندازد و انسان را از هدايت اين عوامل الهي محروم سازد و نداي فطرت آنچنان ضعيف شود كه به گوش جان نرسد، اسلام عزيز حواسّ ظاهر را دعوت به بيسنش و درك محسوسات جهان، و عقل را دعوت به تدبّر در نظام حكيمانه هستي مي نمايد، تا از اين رهگذر هم به معرفت محبوب نائل گردد، هم پرده هاي افتاده به روي فطرت كنار رود، تا انسان با هماهنگي عقل و فطرت و انصاف و چشم و گوش و درك و قلب، به وصال يار برسد و از رحمت بيكران او استفاده نمايند و اين راه دوم خداشناسي است كه به طور مفصّل در توضيح جملات نخستين دعاي اولّ «صحيفه» خواهد آمد.