قد افلح المومنون ، الذين هم في صلاتهم خاشعون (195) .

همانا اهل ايمان رستگارند، آنان كه در نمازشان خاشع و خاضع هستند.

اللهم انك خلقتني سويا و ربيتني صغيرا و رزقتني مكفيا(196) .

بـار خـدايـا تـو مرا درست اندام (بي عيب و نقص ) آفريدي و در كوچكي پروردي ، و بي رنج و كوشش من روزيم دادي .

فـارحـمـنـي يـا ارحـم الراحـمـيـن و تـجـاوز عـنـي يـا ذالجلال و الاكرام و تب علي انك انت التواب الرحيم (197) .

پـس بر من رحم و مهرباني كن اي مهربانترين مهربانان و از گناهان من در گذر اي داراي بـزرگـي و احـسـان و نـيـكـي و توبه و بازگشتم را بپذير زيرا تويي توبه پذير مهربان .

امام سجاد (عليه السلام ) و ترس از خدا

در خـبـر است كه روزي قسمتي از خانه امام سجاد (عليه السلام ) دچار آتش ‍ سوزي شد در حالي كه حضرت به نماز مشغول بودند، اهل خانه فرياد مي زدند: آتش آتش ! اما حضرت مـتـوجـه نـشـدنـد تـا ديـگران به كمك آمدند و آتش را خاموش كردند. بعد از اتمام نماز از حـضـرت پـرسـيـدنـد كـه چـطـور شـمـا از ايـن هـمـه سـر و صـدا غـافـل بـوديـد؟ حـضـرت فـرمـود: آتـش بـزرگ قـيـامـت آن چـنـان مـرا بـه خـود مشغول كرده بود كه از آتش كوچك دنيا غافل ماندم !(198)

در روايـت اسـت كه چون حضرت امام زين العابدين (عليه السلام ) به نماز مي ايستاد رنگ مـبـاركـش مـتـغـيـر مـي گـشـت و حـالش نـزد خـداونـد مـانـنـد حـال بـنـدگـان ذليـل بود. اعضاي بدنش مي لرزيد و نمازش مانند كسي بود كه مي داند آخرين نماز را مي خواند(199) .