يا ايها الذين امنوا توبوا الي الله توبة نصوحا(122) .

اي كساني كه ايمان آورديد! توبه كنيد، توبه خالصانه .

اللهـم انـك اعـلم بـمـا عـمـلت فـاغـفـرلي مـا عـمـلت ، و اصـرفـني بقدرتك الي ما احببت (123) .

بـار خـدايـا تـو بـه آنچه كرده ام داناتري . پس بيامرز براي من آنچه را كه مي داني و به قدرت و توانايي خود مرا باز گردان به آنچه دوست داري .

اللهم اني اعتذر اليك من جهلي و استوهبك سوء فعلي فاضممني الي كنف رحمتك تطولا، و استرني بستر عافيتك تفظلا(124) .

بـار خـدايا من از جهل و ناداني خود به درگاه تو عذر مي خواهم و بخشش ‍ بدي كردارم را درخـواسـت مـي نـمـايـم . پـس از روي احـسـان مـرا بـه پـناه رحمت و مهربانيت در آور، و به فضل و بخشش گناهانم را در دنيا و آخرت آشكار مفرما.

توبه حقيقي

روزي امام كاظم (ع ) از كوچه هاي بغداد عبور مي كردند كه گذر او به خانه بشر افتاد. وقـتـي از جـلوي مـنـزل او مـي گـذشـت صـداي رقـص و سـاز و آواز حـرام از مـنـزل او بـلنـد بـود. در هـمـان حـال كـنـيـزي كـه خـاكـروبـه در دسـت داشـت از منزل بشر بيرون آمد تا آنها را بيرون بريزد.

امام كاظم (عليه السلام ) به آن كنيز فرمود: صاحب اين خانه آزاد است يا بنده مي باشد؟ كنيز گفت : آزاد است . امام (عليه السلام ) فرمود: راست گفتي اگر بنده بود از مولاي خود مي ترسيد.

وقـتـي كنيز به داخل خانه برگشت آقاي بشر بر سر سفره شراب نشسته بود. پرسيد چـرا ديـر آمـدي ؟ كـنـيـز در پـاسـخ گـفـتـگـوي خـود بـا امـام كـاظـم (ع ) را بـراي او نقل كرد.

بـشـر بـا پـاي برهنه بيرون دويد و به خدمت امام كاظم (ع ) رسيد و عذرخواهي و گريه كرد و اظهار شرمندگي نمود و به دست آن حضرت توبه كرد(125) .