و اما ينزغنك من الشيطان نزغ فاستعذ بالله انه سميع عليم (28) .

و هرگاه وسوسه اي از شيطان به تو رسد، به خدا پناه بر، كه او شنونده و داناست .

اللهـم انـي اعـوذبـك مـن هـيـجـان الحـرص ، و سـورة الغـضـب و غـلبـة الحـسـد، و ضـعـف الصبر(29) .

بـار خـدايا به تو پناه مي برم از حرص و آز و تندي غضب و خشم و تسلط حسد و رشك و سستي صبر و شكيبائي .

و مـباهات المكثرين ، و الازراء بالمقلين ، و سوء الولاية لمن تحت ايدينا و ترك الشكر لمن اصطنع العارفة عندنا(30) .

و پناه مي برم به تو از به خود نازيدن ثروتمندان ، و خوار شمردن فقرا و نيازمندان ، و بـدرفـتـاري بـا زيـردسـتان (زن ، فرزند، شاگرد، خدمتگزار، و پيران ) و شكر بجا نياوردن از كسي كه به ما نيكويي كرده .

پناه به خدا از خصلتهاي بد

مـردي از امـام سـجـاد (عـليـه السـلام ) سـوال كـرد كـه كـدام عـمل نزد خداوند بهتر است ؟ آن حضرت فرمودند: هيچ عملي بعد از معرفت و شناختن خدا و رسـولش ، بـهـتـر از بـغـض و دشـمني دنيا نيست و براي شعبه هاي بسيار از گناهان و نافرمانيهاي خداست :

اول : تكبر، و نافرمان شيطان بود زماني كه مخالفت و گردن فرازي نمود و از كافران گرديد.

دوم : حـرص است ، كه نافرمان آدم و حوا بود زماني كه خداوند آنها را در بهشت آزاد قرار داد ليـكـن فـرمـود بـه ايـن درخـت نزديك نشويد كه از ستمكاران مي گرديد. پس آدم و حوا چـيـزي را گرفتند كه بدان محتاج نبودند. سپس اين خصلت تا روز قيامت در اولاد آدم رخنه كرد.

سـوم : حـسـد اسـت ، كـه نـافـرمـان پـسـر آدم ، قـابـيـل ، بـود زمـانـي كـه بـه برادرش ‍ هابيل حسد برد و او را كشت و سپس از اين نافرماني و گناه ، دوستي زنان و دوستي دنيا و دوسـتـي ريـاسـت و دوسـتـي سـخـن چـيـني و دوستي مقام و ثروت (از راه حرام ) منشعب و جدا گرديد. و اين هفت خصلت در دوستي دنيا جمعند.

از ايـن رو پـيـغـمـبـران و معصومين (عليه السلام ) و جانشينان آنان ، علما و دانشمندان ديني فـرمـودند دوستي دنيا سر منشا هر خطا و گناه است و سپس دنيا بر دو گونه است : دنياي رساننده و دنياي ملعون يعني دنيايي كه آدمي را به طاعت و بندگي خدا مي رساند به قـدر كـفـاف ، كـه آن مـمـدوح و پسنديده است و دنيايي كه بيش از مقدار كفاف و زيادتر از احتياج است و آن مايه لعنت و دوري از رحمت خداوند است (31)