بازگشت

5 - دعاي آن حضرت درباره خود و نزديكانش


و المـومـنـون و المـومـنـات بعضهم اولياء بعض يامرون بالمعروف و ينهون عن المنكر و يقيمون الصلوة و يوتون الزكوة و يطيعون الله و رسوله ...

مـردان و زنـان بـا ايـمـان ، يار و ياور يكديگرند. امر به معروف و نهي از منكر مي كنند، نماز را بپا مي دارند، و زكات را مي پرازند. و خدا و رسولش را اطاعت مي كنند(17) .

و يـا مـن لا تـفـنـي خـزائن رحـمـه ، صـل عـلي مـحـمـد عـلي مـحـمـد و اله و اجعل لنا نصيبا في رحمتك (18) .

واي آن كـه گـنـجـيـنـه هـاي رحـمـت (احـسـان و بـخـشـش ) او نـابـود نمي گردد، بر محمد و آل محمد درود فرست ، و براي ما از رحمت خود بهره اي قرار ده .

و يا من تظهر عنده بواطن الاخبار، صل علي محمد و اله ، و لا تفضيحنا لديك (19) .

واي آن كـه خـبرهاي نهاني در نزد او آشكار است . بر محمد و آلش درود فرست و ما را نزد خود رسوا مكن .

امام سجاد (عليه السلام ) و راهنمايي

امام سجاد(ع ) به فرزندش فرمود: ملاحظه نما و مراقب باش كه با پنج نفر همنشين و هم صحبت و همسفر نباشيد. آن حضرت سوال نمود آنها كيستند؟ امام (عليه السلام ) فرمود:

1 - پرهيز كن از هم صحبتي با دروغگو! زيرا كه او به منزله شوره زار است . از دور خود را مـانـنـد آب جلوه مي دهد، ليكن شوره است . دور را در نظرها نزديك و نزديك را دور نشان مي دهد،

2 - پـرهـيـز از مصاحبت و رفاقت با نافرمان به خدا! زيرا كه او تو را به يك لقمه يا كـمـتـر مـي فـروشـد. كـسـي كـه به خدا كه آفريننده او مي باشد دروغ بگويد حتما به مثل خودش كج روش و نافرمان است . بيدار شويد براي زندگي صحيح .

3 - پرهيز كن از همنشيني با بخيل ! زيرا كه تو را خوار و بي ارزش مي نمايد در هنگامي كه محتاج و نيازمندي . نه به مال و نه به زبان به تو كمك نخواهد كرد.امام (ع ) براي بيداري شما جديت و دلسوزي مي نمايد.

4 - پرهيز كن از رفاقت با ابله و بي خرد! زيرا كه او مي خواهد به تو سود رساند اما زيان مي رساند. زيرا كه در تشخيص ، عاجز است و نمي تواند تميز دهد.

5 - پـرهـيز كن از هم صحبتي قاطع رحم ! آن كس كه به خويشاوندان و بستگان نسبي خـود صـله و خـوبـي نـمي كند و با آنها قطع رابطه نموده باشدزيرا كه من يافتم قـاطـع رحـم را كـه خدا در آن قرآن لعنتش فرموده است و بايد از ملعون دوري نمود تا به آتش او مبتلا نشوي (20) .

پاورقي



17- توبه ـ 71

18- صحيفه سجاديه دعاي شماره 5

19- همان

20- بحارالانوار ج . 17