تاريخ دعا را مي توان با تاريخ پيدايش انسان قرين دانست ، زيرا انسان هرگز از نيازمندي ها جدا نبوده و در درون و بيرون خود اين احساس را داشته است كه بايد در پناه قدرتي آرام بگيرد.

هرگز تاريخ بشريت از توجه به مبداء عالم تهي نبوده است . كاوش ها نشان مي دهد كه حتي در دورترين ايام نيز، معبد و مسجد جز واقعيت هاي غير قابل انفكاك زندگي بشر بوده اند؛ حتي آن زمان كه بشر توان تصور يك مبداء غير متناهي و قدرت مطلق را نداشته و به اشتباه به بت ها پناه مي برده و از آن ها استمداد مي جسته ، زندگي پرماجراي خود را با اميدواري تواءم مي ساخته است