قرآن شفاء و مايه سلامت است براي همه دردهاي ظاهري و باطني، از جمله ناداني، بي ايماني، شك و شرك و نفاق و ساير عقايد فاسده و... [1] چنان كه امام سجاد عليه السلام - به درگاه خداوند - عرضه مي دارد: «و جعلته... و شفاء لمن انصت بفهم التصديق الي استماعه»: «و آن (قرآن) را.. و شفاءي قرار دادي؛ براي هر كس كه از سر تصديق، به آن گوش فهم بسپارد.»

در قرآن مي خوانيم:

(و ننزل من القرآن ما هو شفاء و رحمة للمؤمنين...) و: (و از قرآن فرومي فرستيم آنچه را كه براي مؤمنان، شفاء و رحمت است...) (اسراء، 82)

(قد جاءتكم موعظة من ربكم و شفاء لما في الصدور...): (.. به راستي آمدتان پندي از سوي پروردگارتان و شفائي براي آنچه (از دردها) درون سينه ها است...) (يونس، 57) البته بهره گيري از ويژگي شفابخشي قرآن، نيازمند عزم و اقدامي اختياري است همراه با:

1 - سكوتي در راستاي شنيدن كه اين گزارش را فرادادن گويند. (أنصت.. الي استماعه) [2] .

2- گوش فرادادن با انگيزه ي فهم تصديق؛ يعني فهمي آميخته با فروتني در برابر حق و پذيرش و ايمان به راستي حقيقت (انصت بفهم التصديق) [3] .