شي ء نو، كه در اين جا،مراد سخن نو است. [1] در دعاي 42 آمده است: قرآن را بر هر حديثي كه خود گفتي، [2] برتري دادي. در اين جا تمام كتاب هاي آسماني «حديث» ناميده شده و قرآن نيز - كه يكي از آن ها و مهيمن بر آن هاست - خود «حديث» است: (.. ان لم يؤمنوا بهذا الحديث...) [3] و نيز فرموده: (فذرني و من يكذب بهذا الحديث...) [4] .

سخنان انبياء در ميان اقوام خود، همگي جديد و نو بوده، چرا كه هدف آنان - به فرمان خدا - نوسازي و اصلاح فرهنگ رايج محيط خودشان بوده است. قرآن در اين راستا، سرآمد همه ي كتاب هاي آسماني و برتر از همه ي آن هاست.: «آن را بر همه ي حديث ها - يعني كتاب هاي آسماني - برتري دادي». و قرآن نيز خود را «احسن الحديث»؛ نيكوترين سخن هاي نو ناميده است: «الله نزل احسن الحديث...» [5] از رسول مكرم صلي الله عليه و آله و سلم است كه: «نيكوترين حديث ها» كتاب خدا و «بهترين رهنمودها» رهنمود محمد صلي الله عليه و آله و سلم است...» [6] و از اميرالمؤمنين عليه السلام: «قرآن را نيكو تلاوت كنيد؛ چرا كه آن بهترين حكايت ها (احسن القصص) است.» [7] از اين رو، قرآن را پايان بخش كتاب هاي آسماني و پيامبر اسلام را پايان بخش انبياء قرار داده است. [8] .