اللهم فارفعه بما كدح فيك الي الدرجة العليا من جنتك، حتي لا يساوي في منزلة و لا يكافأ في مرتبة، و لا يوازيه لديك ملك مقرب و لا نبي مرسل.

1 - 7. در اين فراز، مخاطب امام عليه السلام از روي دعا و تقاضا، پيشگاه يگانه خدا است و از نظر ادبي در مسير عبارات، التفاتي است از خبر به انشا و از غايب به مخاطب.

2 - 7. در عبارات «اللهم فارفعه» تلميح است به آيه شريفه ي: (يرفع الله الذين آمنوا منكم و الذين أوتوا العلم درجات) [1] دعا مي فرمايد كه خدا پايگاه بلندي به پيامبرش نصيب فرمايد و به درجه اي رساندش كه هيچ يك از بندگان با او كفوي و برابري نتواند و در پيشگاه خدا نيابد. همچنني اشارت و تلميح است به اين آيه: (و رفعنا لك ذكرك) [2] .

3 - 7. عبارت «و لا يوازيه لديك ملك مقرب و لا نبي مرسل» يادآور اين حديث منسوب به پيغمبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم است:

«لي مع الله وقت لا يسعني ملك مقرب و لا نبي مرسل.»



لا يسع فينا نبي مرسل

و الملك و الروح ايضا فاعقلوا



آن چنان سرگشته از اجلال حق

كاندرو هم ره نيابد آل حق