پس از شهادت امام حسين (ع) خفقان و سكوت بر جامعه اسلامي حكم فرما شد و اسلام اصيل و معارف و فرهنگ آن رو به فراموشي سپرده شد. امام زين العابدين (ع) در چنين شرايط بسيار دشواري كه شيعيان و مخصوصا ائمه (ع) تحت مراقبت خاصي بودند و امويان از نشر ارزش هاي اصيل اسلامي ممانعت به عمل مي آوردند، تلاش كرد با لسان دعا كه بهترين و مؤثرترين وسيله براي بيداري و آگاهي بخشي به جامعه مرده آن زمان بود به ارشاد امت اسلامي بپردازد مجموعه اي از اين ادعيه كه تحت عنوان صحيفه سجاديه مشهور گشته است، از نظر برخورداري از معارف والاي الهي از چنان مقامي برخوردار است كه بعد از قرآن و نهج البلاغه در جايگاه سوم قرار گرفته است و به حق اخت القرآن لقب يافته است. اين ميراث ارزشمند فرهنگ شيعي دربردارنده تعاليم فردي و اجتماعي و سياسي است كه در زيباترين مضامين و مفاهيم به صورت دعا مطرح شده است.