با توجه و دقت در متن صحيفه سجاديه مي توان پي برد كه متن صحيفه سجاديه بسيار منظم و منسجم است و مي توان اذعان كرد كه سبك متين و يك دست و ساده صحيفه سجاديه يكي از منسجم ترين و روان ترين متون عربي محسوب مي شود. نيايش هاي صحيفه كامله با حمد خدا و نعمت رسول، درود بر حاملان عرش و ملائك مقرب و پيروان پيامبر و مؤمنان در چهار دعاي آغازين طلوع مي كند. بعد از آن به بيان لطيفي از رابطه انسان با خدا از يك سو و روابط خدا با انسان از سوي ديگر، رابطه انسان با خويش و جامعه در طول و عرض اين دو شكل مي گيرد و تداوم مي يابد. نكته مهم و اساسي در صحيفه سجاديه پيوند و همبستگي بين خواسته هاي معنوي و خواسته هاي دنيوي و وحدت اين دو پديده است. چه آنكه در كمتر ادعيه اي مي توان اين دو را همسنگ و هم رديف و همسان يافته به نحوي كه نتوان آنها را از هم تفكيك كرد.

امام سجاد (ع) به تمام معنا مفهوم بشري انسان و مفهوم روحاني او را شناخته و با آميزش اين دو مفهوم نظر به كمال انسان مي كند. صحيفه سجاديه در واقع نداي بازگشت به خويشتن و بازگشت به طبيعت و جامعه را سر داده و رابطه انسان با روح خويش، با نفس خويش، با جسم خويش، با همسايه و هم روزگاران خويش را بيان مي كند.