صحيفه سجاديه كه از ديرزمان به عنوان زبور آل محمد تا به امروز در عرصه گاه حيات همچون خورشيد وسط روز مي درخشد، دربردارنده پنجاه و چهار دعاست كه هر كدام از اين دعاها حاوي مسائل عالي تربيتي در سه قلمرو (فرد، خانواده و اجتماع) است. مسائلي كه بخش هاي عرفاني، فلسفي، كلامي، سياسي، طبيعي، علمي، اخلاقي، مادي، معنوي، ظاهري، باطني، دنيايي و آخرتي از آن منشعب مي گردد.

در حقيقت صحيفه سجاديه تمام واقعيات زندگي را براي ساختن يك جامعه صد در صد سالم به صورت دعا بيان كرده است. [1] اين كتاب كه از افق قلب ملكوتي حضرت زين العابدين (ع) بر عرصه گاه زندگي انسان طلوع كرده به حق به عنوان «انجيل اهل بيت» و «زبور آل محمد»، «اخت القرآن» و صحيفه كامل بعد از صحيفه اميرالمؤمنين و صحيفه سلمان فارسي و صحيفه ابوذر غفاري و صحيفه اصبغ بن نباته و صحيفه عبدالله بن ابي رافع، ششمين تصنيفي است كه در اسلام صورت گرفته است. [2] .

شهيد سيد محمد باقر صدر (ره) در اين باره مي گويد:

«صحيفه سجاديه را بايد به عنوان بزرگترين عمل اجتماعي و موفقيت امام معرفي كرد. اين كتاب يگانه ميراث فرهنگي الهي و يك منبع بزرگ مكتبي، يك مشعل هدايت رباني و يك مدرسه اخلاقي و تربيت اسلامي است كه با گذشت روزگاران پايدار مي ماند، انسانيت پيوسته به آن نيازمند است و هر چه گمراهي هاي شيطاني و فريبندگي دنيا فزونتر گردد نياز به آن بيشتر مي شود.» [3] .

روزي كه اين كتاب توسط مجمع فقيه شيعه مرحوم مرعشي نجفي (ره) به دست مفتي بزرگ اهل سنت در مصر، شيخ جوهري، صاحب تفسير معروف «جواهر» رسيد درباره آن مدحي جامع و ثنايي كامل نوشت تا آنجا كه اقرار كرد:

«اين از بدبختي است كه ما تاكنون بر اين اثر گران بهاي جاويد كه از ميراث هاي نبوت و اهل بيت است دست نيافته بوديم. و من هر چه در آن مي نگرم آن را فوق كلام مخلوق و دون كلام خالق مي يابم.» [4] .