پس از واقعه خونين كربلا امام سجاد (ع) با جامعه اي مرده و منحرف مواجه بود. او در ميان مردمي مي زيست كه اسلام را در حكومت يزيد و كارگزارانش خلاصه مي كردند و سخت تحت تأثير تبليغات وسيع و گسترده امويان قرار داشتند. پيشواي چهارم در اوج اختناق بعد از حادثه روز عاشورا كه همه راه ها براي بيان حقايق مسدود گرديده بود سعي كرد كه بهترين و مؤثرترين وسيله براي آگاهي بخشي و بيداري يك جامعه مرده را انتخاب كند. لذا امام زين العابدين (ع) براي احياي ارزش هاي فراموش شده اسلامي و نشر صحيح تعاليم دين از قالب دعا بهره جست و با لسان دعا به ارشاد امت اسلامي پرداخت و تلاش كرد تا با دعا مردم را به خدايشان مرتبط سازد.

امام سجاد (ع) دعاهاي جاودانه اي را از خويشتن به يادگار گذاشت كه اين دعاها از چنان استحكام و عمقي برخوردار است كه پس از گذشت قرن ها، طراوت و ژرفاي خود را از دست نداده اند. مجموعه ي از اين ادعيه كه به نام صحيفه سجاديه مشهور است بعد از قرآن كريم و نهج البلاغه حاوي والاترين معارف الهي است و به حق «اخت القرآن» و «زبور اهل بيت» لقب يافته است.

صحيفه سجاديه كه ميراث گران بهاي فرهنگ شيعي محسوب مي شود در برگيرنده تعاليم فردي و اجتماعي اسلام است كه در زيباترين مضامين و مفاهيم به صورت دعا مطرح گرديده است. آموزش هاي صحيفه سجاديه بسيار جامع و فراگير است و به هيچ وجه نمي توان آنها را منحصر به چند موضوع و تعاليم خاص نمود. اين آموزش ها هم به مباني اعتقادي و باورهاي اصيل مي پردازد و هم به مسائل اخلاقي و تربيتي توجه دارد و به زيباترين شكل، فضائل و خصال نيكو را مطرح و به انجام آن ترغيب مي نمايد و هم به مسائل سياسي و اجتماعي گرايش دارد و بذر آگاهي و رشد و تحول سياسي را در سرزمين دلها بارور مي سازد.