هر كس به زباني سخن از ذكر تو گويد

بلبل به غزل خواني و قمري به ترانه



دعا وسيله اي است كه در اختيار همه قرار دارد و تمام انسان ها اعم از باسواد و بي سواد، فقير و غني در هر شرايطي مي توانند از آن استفاده نموده و با خالق خويش رابطه برقرار كنند.

پيامبر اكرم (ص) ناتوان ترين مردم را كسي مي داند كه از دعا بي بهره باشد و مي فرمايد:

«اعجز الناس من عجز عن الدعاء» [1] .

عاجزترين مردم كسي است كه از دعا كردن محروم باشد.

علاوه بر سهولت استفاده از دعا تمام ابزار و امكانات آن در اختيار انسان قرار گرفته و به عنوان يك امر فطري و ذاتي از درون انسان تراوش مي نمايد و مصداق آيه شريفه: «انتم الفقراء الي الله» بايد نيازهاي خود را به درگاه بي نياز مطلق عرضه و از او استمداد نمايد كه خود نوعي عقده گشايي و اعلام بندگي و محبوبيت خداست كه امام صادق عليه السلام مي فرمايد:

«ان الله يحب أن يسأل و يطلب ما عنده» [2] .

خداوند متعال دوست دارد كه از او درخواست شود و آنچه را كه در نزدش است به بندگان ببخشايد.