هر كه نه گوياي تو خاموش به

هر چه نه ياد تو فراموش به



«قل ما يعبؤا بكم ربي لولا دعاؤكم» [1] .

اي پيامبر به امت بگو اگر دعاي شما نباشد پروردگار متعال به شما توجهي نمي كند.

اين آيه، دعا را رمز اعتبار يافتن انسان و توفيق تشرف به ساحت قدس او مي داند، تا جايي كه دعا رحمت الهي را جلب و انسان را مقرب درگاه او مي نمايد. بيش از ده ها آيه از قرآن كريم انسان ها را به روي آوردن به دعا و بهره مندي از آثار و بركات آن دعوت مي كند و سروش آسماني با لطافت خاصي بندگان را نوازش و به رحمت الهي اميدوار و با وعده استجابت روح اميد را در آنها زنده مي نمايد.

تأكيد ائمه اطهار (ع) بر اهميت دادن به دعا نيز حكايت از جايگاه ويژه آن دارد كه پيامبر اكرم (ص) مي فرمايد:

«الا ادلكم علي سلاح ينجيكم من اعدائكم و يدر ارزاقكم قالوا بلي قال تدعون ربكم بالليل و النهار فان سلاح المؤمن الدعاء.» [2] .

آيا مي خواهيد شما را به اسلحه اي راهنمايي كنم كه با آن از دشمنان نجات يافته و روزي هاي شما زياد شود؟ اصحاب گفتند بلي يا رسول الله. پيامبر فرمود: خداي خويش را هنگام شب و روز بخوانيد؛ به درستي كه سلاح مؤمن دعاست.

امام صادق عليه السلام مي فرمايند:

«عليك بالدعاء فانه شفاء من كل داء»

بر شما باد كه دعا كنيد. زيرا آن شفا بخش دردهاي شماست.

علاوه بر روايات فراوان، سيره عملي ائمه (ع) تعليم دعا و استفاده از آن براي رفع گرفتاري ها و سفارش اصحاب به بهره گيري از دعا بوده و پيروان خود را در ساعات مختلف شبانه روز به آن فراخوانده اند.