تأكيد اديان الهي و كتب آسماني به ويژه قرآن كريم بر دعا و اهميت آن در زندگي مادي و معنوي انسان، نشانه جايگاه رفيع آن در عالم خلقت است كه گاهي سرنوشت انسان ها و جامعه را تعيين مي نمايد. بنابراين توجه به آن، زمينه تكامل و تعالي روح و معنويت را فراهم مي نمايد و فاصله گرفتن از آن محروميت از رحمت الهي را به دنبال خواهد داشت.

از اين رو شايسته است با ترويج فرهنگ دعا و مناجات، معنويت و اخلاق را بر جامعه حاكم نماييم و روح تشنه انسان ها را از اين چشمه ي فياض سيراب نماييم. در اهميت دعا همين بس كه قرآن كريم آن را عامل توجه حضرت حق به انسان ها معرفي كرده [1] و پيامبر اكرم (ص) دعا را بهترين سلاح [2] و حضرت علي (ع) آن را بهترين عمل [3] مي دانند.

البته اين مهم در گرو تعريف صحيح دعا، تبيين معناي آن و اسباب و شرايط و از بين بردن موانع استجابت دعاست. كه گويندگان، نويسندگان، شعرا، ادبا و بويژه ائمه جمعه و جماعات مي توانند در اين رابطه نقش مؤثر ايفا نمايند. باشد تا با استفاده از صحيفه سجاديه و ساير ادعيه توفيق اهميت آن را براي مردم بويژه نسل جوان تبيين نماييم.