برخي از افراد تصور مي كنند اگر كسي اهل دعا، خلوت و مناجات باشد، ديگر در اجتماع و در صحنه سياست حضور پيدا نمي كند و بالعكس.

از ويژگي هاي صحيفه سجاديه اين است كه به ما مي آموزد كه مي توان در خلوت عارفانه خود نجوا كرد و نسبت به مسئوليت هاي اجتماعي حد اعلاي حساسيت را داشت و انسان كامل بود. به قول عرفا:

«انسان ناقص، انساني كه هنوز عرفانش به كمال نرسيده است. انسان كامل از غير خدا به كلي مي برد ولي وقتي به آنجا رسيد و سرشار از رشد گرديد، حالت بازگشت دارد. آن وقت برمي گردد، وظايف و مسئوليت هاي خود را انجام مي دهد و الا اگر كسي رفت آنجا و باز نگشت هنوز خام است و كامل نيست.» [1] .

پيوند دعا و اجتماع در بخش هاي مختلف صحيفه سجاديه مشهود است، دعا براي رفع مظالم، دعا براي همسايگان، دعا براي مرزداران اسلام، دعا براي دفع شر دشمنان، تشويق بر تعاون و همكاري، همدردي با محرومان و... نمونه هايي از اين ويژگي هاست.