صحيفه سجاديه تنها مجموعه اي از دعاها نيست بلكه ادب و راه و رسم عبوديت به درگاه الهي را به ما آموزش مي دهد. صحيفه سجاديه تعليم روش خضوع و تذلل در پيشگاه خداي تعالي است. يعني به ما مي آموزاند كه خداوند را چگونه بشناسيم و در پرتو پناه آن شناسايي چگونه با او سخن بگوئيم و از او چه چيزهايي بخواهيم. مصالح دين و دنياي خود را چگونه تشخيص بدهيم و روابط خود را با خداوند و با ديگر انسان ها چگونه تنظيم كنيم.

صحيفه سجاديه به ما ياد مي دهد كه اولا خود را بنده قاصر و گناهكار ببينيم و در خلوت آنچه را كه از ديگران مخفي نگه داشتيم صميمانه و بي پرده با خداوند در ميان بگذاريم. ثانيا خدا را بزرگ و با عظمت ببينيم، زبان به حمد و ثناي او بگشائيم و اولياي دين را واسطه فيض الهي قرار دهيم. به همين جهت، ابتداي عموم دعاهاي صحيفه سجاديه با حمد و تسبيح و ذكر اوصاف خداوند آغاز مي شود و در اكثر فقرات آن صلوات بر پيامبر و آل اوست. بعد از آن اعتراف به خطاها و گناه ها و سپس استغفار و در ميان نهادن خواسته هاي خود با خداوند است در حقيقت اين كتاب شريف شيوه مواجهه بنده با خداوند را به انسان مي آموزد.