صحيفه سجاديه تجسم بخش تجرد كامل از عالم ماده و انقطاع از خلق و پيوند و ارتباط دهنده قلب ها با خداوند متعال است، به تعبير ديگر مي توان اين كتاب را رهايي بخش بندگان از زندان طبيعت دانست. به عنوان نمونه در دعاي بيست و هفتم آمده است:

«خداوندا من به خاطر اخلاص خود، از همه بريده و رو به سوي تو آورده ام. اينك تمام وجودم متوجه به لطف و كرم توست و من از كساني كه خود دست نياز به سوي تو دارند روي برگردانيدم چون دريافتم كه اظهار حاجت به كساني كه خود نيازمندند، دليل بي خردي و كج انديشي است.»