مطالب صحيفه سجاديه با نظم خاص و سير طبيعي بيان شده است. با مطالعه آن اين مطلب به خوبي مشهود مي گردد كه مطالب از نظم منطقي برخوردارند.

در اين جا يك مورد از دعاي دوازدهم را به عنوان نمونه ذكر مي كنيم:

امام سجاد (ع) در اين دعا به درگاه الهي عرضه مي دارد، خدايا سه چيز مرا از سؤال تو باز مي دارد:

فرماني كه تو دادي و من در اطاعت از آن كندي نمودم.

نهي اي كه تو كردي و من سوي نهي تو شتافتم.

نعمتي كه تو بخشيدي و من در سپاسگزاري آن كوتاهي كردم.

سپس امام (ع) مي افزايد؛ مرا در سؤال كردن از تو، تفضل تو بر كسي كه روي به تو آورد و با گمان نيكو سوي تو آيد، ترغيب مي كند.

«فها انا ذا، يا الهي، واقف بباب عزك وقوف المستسلم الذليل»

اينك من به درگاه عزت تو مانند بنده فرمانبردار و ذليل ايستاده ام و مانند مردم مستمند با شرمساري از تو مسألت مي كنم.

با نگاهي به اين فقرات از دعا هر كسي نظم منطقي مطالب را درمي يابد و متوجه مي شود كه چگونه پيوند عقل و منطق با ذوق و عاطفه، همچنين پيوند عقلاني با خاكساري به درگاه الهي چه تصويري جذاب از دعا را ترسيم مي نمايد كه هم بعد بينش و عقل انسان اقناع مي شود و هم جنبه گرايش و عاطفه انسان سيراب مي گردد.