دوراني كه امام سجاد (ع) در آن زندگي مي كرد، همه ارزش هاي ديني دستخوش تحريف و تغيير امويان قرار گرفته بود و احكام اسلامي بازيچه دست افرادي چون ابن زياد، حجاج و عبدالملك بن مروان بود. حجاج، عبدالملك را مهم تر و برتر از رسول خدا (ص) مي شمرد و برخلاف نصوص ديني از مسلمانان جزيه مي گرفت و با اندك تهمت و افترايي مردم را به دست جلادان مي سپرد.

در سايه چنين حكومتي آشكار بود كه تربيت ديني مردم تا چه اندازه تنزل كرده و ارزش هاي جاهلي چگونه احيا شده است. خطر تجمل پرستي و ورود افكار و انديشه هاي بيگانه، جامعه اسلامي را تهديد مي كرد.

امام علي بن الحسين (ع) اين خطر را احساس كرد و فهميد كه جامعه دچار انحراف شده و روحيه رفاه طلبي و فساد سياسي، اخلاقي و اجتماعي آن را در محاصره قرار داده و از نظر سياسي هيچ روزنه اي براي تنفس وجود ندارد،بنابراين امام سجاد (ع) توانست از دعا براي بيان بخشي از عقايد خود استفاده كند و بار ديگر تحركي در جامعه براي توجه به معرفت و عبادت و بندگي ايجاد كند. امام (ع) در اين سنگر قدرت بس شگرف تصويرهاي روشني از جامعه اسلامي و وظيفه مسلمانان را در برابر كفرگويان معين مي كند و مبارزه آنان را با منكرات مطرح مي سازد.

دعاي او نشان دهنده اين مطالب است كه در هر حال ولو اين كه همه امكانات مبارزه از يك نفر گرفته شود و به فرض اين كه تنها هم باشد، باز هم مسئوليت تلاش و كوشش از او سلب نمي گردد و بايد از دعا به عنوان حربه مبارزه در راه حق استفاده شود.

پرداختن به صحيفه سجاديه از اين منظر و به منظور آموختن شيوه هاي مبارزه با تهاجم ضد ارزش ها متناسب با زمان و جو حاكم نيز داراي اهميت ويژه اي است.