براي شناخت دين و معارف الهي، منابعي وجود دارد كه بدون آنها دست يابي به مجموعه تعاليم ديني و آسماني امكان پذير نمي باشد. مهمترين اين منابع بعد از قرآن كريم كه كلام خداي عليم و حكيم است عبارتند از: سيره و سنت پيامبر و ائمه (ع)، دعاهاي معصومين (ع) و حتي زيارتنامه هاي مأثوره كه هر كدام به نحوي در تفسير كلام خدا و وحي الهي از اطمينان، اتقان و صحت خاصي برخوردارند. چرا كه ريشه در منبع لايزال علم الهي دارند و از علم لدني بهره مند مي باشند. يكي از اين منابع «صحيفه سجاديه» است. يعني دعاهايي كه از زبان امام سجاد (ع) بيان شده و به ما رسيده، حاوي ظريف ترين و عميق ترين معارف است. پس شناخت صحيفه سجاديه را مي توان گامي بلند در جهت آشنايي با «معارف اسلام» دانست و در زمينه «عقايد» و «اخلاق» و حتي احكام و ساير معارف ديني به آن مراجعه كرد.

آن حضرت، بسياري از معارف ناب اسلامي را در قالب دعاهاي صحيفه بيان داشته است. از اين رو مي بينيم كه در دعاهاي اين كتاب، ظريف ترين مباحث كلامي و اعتقادي، هستي شناسي، عالم غيب و فرشتگان، رسالت انبياء، جايگاه پيامبر و اهل بيت (ع)، فضايل و رذايل اخلاقي، حالات خاص انسان، شيوه هاي شيطان در گمراه ساختن مردم بيان شده است. در عين حال از گرامي داشت اعياد و ايام الله گرفته تا مسائل حقوقي اجتماعي و اقتصادي، اشارات تاريخي و سيره، توجه دادن به مظاهر قدرت پروردگار، يادآوري نعمت هاي مختلف خداوند و وظيفه شكر و سپاس، آيات آفاقي و انفسي پروردگار، ادب و آداب دعا، تلاوت، ذكر، نماز و عبادت و ده ها موضوع مهم ديگر مطرح شده است. قالب، قالب دعا و نيايش است ولي مضمون، تبيين دين و ارزش هاي اخلاقي و معارف قرآني و وظايف عبادي و آداب بندگي است.