در نيايشي براي هنگام سختي و مشقت و فروبستگي كارها، امام (ع) چنين مي فرمايد:

«اللهم صل علي محمد و آل محمد و ارزقني الحق عند تقصيري في الشكر لك بما انعمت علي في اليسر والعسر والصحة والسقم حتي اتعرف من نفسي روح الرضا و طمأنينة النفس مني بما يجب لك فيما يحدث في حال الخوف والامن والرضا و السخط و الضر والنفع» [1] .

خدايا بر محمد (ص) و آلش درود فرست و چون در انجام وظيفه شكر نعمت هايت در حال آسايش و تندرستي و بيماري كوتاهي كنم، اعتراف بحق خودت را روزيم ساز، تا به هنگام ترس و ايمني، و خشم و رضا، و سود و زيان مسرت خاطر و آرامش دل خود را در انجام وظيفه نسبت به تو بيابم.

«اللهم صل علي محمد و آل محمد و ارزقني سلامة الصدر من الحسد حتي لا احسد احدا من خلقك علي شي ء من فضلك و حتي لا اري نعمة من نعمك علي احد من خلقك في دين او دنيا او عافية او تقوي او سعة او رخاء الا رجوت لنفسي افضل ذلك بك و منك وحدك لا شريك لك» [2] .

خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و دلم را از حسد پاك ساز تا بر احدي از آفريدگانت به علت چيزي از فضل و احسانت حسد نبرم، و تا آنكه نعمتي از نعمت هايت را، در دين يا دنيا، يا عافيت يا تقوي يا سعه رزق يا آسايش، بر احدي از خلق تو نبينم مگر آنكه بهتر از آن را به لطف تو و از جانب تو اي خداي يگانه بي شريك آرزو كنم.

تسليم در برابر حقيقت و پذيرش دروني آن و انجام وظائف الهي، دستيابي به آسايش روحي را ميسر مي سازد و اعتماد به ذات باري موجب مي شود تا انسان هر نيكي را از خداي بي همتا درخواست نمايد كه دعا به درگاه او عزت بخش و كرامت آفرين بوده و سلامت روح را تأمين مي كند و آسايش روحاني را به دنبال دارد، آسايشي كه ديگر به ديگران رشك نمي برد و بهتر از آنچه را كه خدا به سايرين داده از مبدأ فياض حق مي طلبد و هميشه عالم را با ديدي مثبت مي نگرد و فعالانه، در مسير انجام وظيفه گام برمي دارد و رفتار پوياي او در حركت به سوي خدا شادابي را برايش به ارمغان مي آورد.



اي دل از كين و كراهت پاك شو

و آنگهان الحمد خوان، چالاك شو