در نيايش درباره خود و دوستان است، چنين مي فرمايد:

«اللهم صل علي محمد و آله و اجعل سلامة قلوبنا في ذكر عظمتك و فراغ ابداننا في شكر نعمتك» [1] .

خدايا بر محمد (ص) و خاندانش درود فرست و سلامت دلهاي ما را در ياد عظمت خود و آسايش بدنهايمان را در شكر نعمت خود قرار ده.

قلب سليم قلبي است كه از هرگونه بيماري معنوي و انحراف اخلاقي و اعتقادي به دور بوده و بدان مرحله از سلامت رسيده باشد كه تمام وابستگي هاي او تحت الشعاع تعلق به خدا قرار گيرد. از مصاديق بارز و الگوئي اين مفهوم، حضرت ابراهيم (ع) است كه خداي بزرگ درباره اش مي فرمايد:

«ان من شيعته لابراهيم اذ جاء ربه بقلب سليم» [2] .

و ابراهيم كه جزو پيروان او (نوح) بود، چنين بود كه دل پاك و پيراسته (از شك و شرك) به درگاه پروردگارش آورد.

قلب در برخي موارد به معني روح و عقل در قرآن به كار برده شده و بنابراين سلامت قلبي عبارت ديگري براي روح سالم يا بهداشت روحاني است.

شكر الهي نشان از بهداشت روحاني دارد و ناسپاسي، انسان را از حدود انساني خارج مي سازد و آسايش جان در پرتو سپاس حق تأمين مي گردد، چنانكه در دعاي اول صحيفه سجاديه مي خوانيم:

«الحمدلله الذي لو حبس عن عباده معرفة حمده علي ما ابلاهم من مننه المتتابعة و اسبغ عليهم من نعمه المتظاهرة لتصرفوا في منه فلم يحمدوه و توسعوا في رزقه فلم يشكروه و لو كانوا كذلك لخرجوا من حدود الانسانية الي حد البهيمية فكانوا كما وصف في محكم كتابه: ان هم الا كالانعام بل هم اضل سبيلا»

و سپاس خدائي را كه اگر بندگانش را از شناختن آئين سپاسگزاريش بر عطاياي متواتري كه به ايشان داده و نعمت هاي پيوسته اي كه بر ايشان كامل ساخته محروم مي ساخت، در نعمت هايش تصرف مي كردند و سپاس نمي گزاردند و در روزي اش دست مي گشودند و شكر نمي كردند و اگر چنين مي بودند از حدود انسانيت به مرز بهيميت مي رفتند، و چنان مي بودند كه در كتاب محكم خود وصف كرده است: ايشان جز مانند چهارپايان نيستند، بلكه پست تر از آنانند.