صحيفه سجاديه اثر ارزشمندي است از خاندان رسالت، كه به صورت دست نخورده به ما رسيده است و مجموعا پنجاه و چهار دعا را در بردارد، و هر يك با عالي ترين مضمون، شيوه سخن گفتن با خدا را به مؤمنان در موارد مختلف مي آموزد.

قرآن مجيد معجزه جاودان پيامبر است كه براي آن همتايي نيست. الفاظ و معاني آن از عالم وحي بر قلب پيامبر گرامي (ص) نازل شده و او نيز تحت مراقبت هاي فرشتگان بدون كم و زياد، آن را ابلاغ نموده است.

پس از قرآن مجيد، دو كتاب ارزشمندي كه گنجينه علوم آل محمد (ص) به شمار مي روند، در اختيار مسلمانان بالاخص شيعيان قرار گرفته كه يكي «نهج البلاغه» و ديگري «صحيفه سجاديه» است. نهج البلاغه بيشتر به مسائل اجتماعي و سياسي و اخلاقي گرايش دارد، و به يك معنا بيشتر بر وزن گراست، هرچند در برخي از خطبه ها معارف بسيار بلند و عرفان ناب نيز در آن وارد شده است، در حالي كه صحيفه امام سجاد (ع) بيشتر درون گرا بوده و عرفان ناب اسلامي در كلمات زيبا وارد شده است، و همگي در قالب دعا و مناجات با رب الارباب عرضه شده اند. اكنون شايسته است قدري درباره دعا و نيايش و سپس درباره صحيفه سجاديه به صورت فشرده سخن بگوييم. سخن خود را چنين آغاز مي كنيم:

«الحمد لله الذي جعل الدعاء ذريعة الي رحمته، و سببا لاجابته، و قال (ادعوني أستجب لكم)»

حمد و ستايش از آن خداست كه خواندن خود (دعا) را وسيله نزول رحمت، و سبب اجابت درخواست قرار داده است، آنجا كه فرموده است: «مرا بخوانيد تا من به شما پاسخ دهم»

در آيه ديگر مي فرمايد:

«و اذا سألك عبادي عني فاني قريب أجيب دعوة الداع اذا دعان فلستجيبوا لي و ليؤمنوا بي لعلهم يرشدون» [1] .

هرگاه بندگان من درباره من از تو بپرسند، به آنان بگو: من به آنان نزديكم و آن كس كه مرا بخواند، او را پاسخ مي گويم. پس بايد آنان نيز نداي مرا بپذيرند و به من ايمان آورند شايد راه يابنده شوند.