امام سجاد در يكي از مناجات ها مي فرمايد: 1- [الهي اليك اشكوا نفسا بالسوء أماره و الي الخطيئه مبادره، و بمعاصيك مولعه و لسخطك متعرضه. تسلك بي مسالك المهالك و تجعلني عندك أهون هالك، كثيره العلل، طويله الأمل. ان

مسها الشر تجزع و ان مسها الخير تمنع، مياله الي اللعب و اللهو، مملوءه بالغفله و السهو. تسرع بي الي الحوبه و تسوفني بالتوبه].

2- [الهي أشكو اليك عدوا يضلني و شيطانا يغويني. قد ملأ بالوسواس صدري و أحاطت هواجسه بقلبي. يعاضدلي الهوي و يزين لي حب الدنيا و يحول بيني و بين الطاعه و الزلفي.]

3- [الهي اليك أشكوا قلبا قاسيا، مع الوسواس متقلبا و بالرين و الطبع متلبسا، و عينا عن البكاء من خوفك جامده و الي ما يسرها طامحه.]

4- [الهي لا حول و لا قوة الا بقدرتك، و لا نجاه لي من مكاره الدنيا لا بعصمتك؛ فأسألك...] (14، ص: 208).

متن بالا در بردارنده ي چهار فراز است كه با هم مرتبطند. در فراز اول درباره ي نفس امر كننده به بدي و از بعضي از ويژگي هاي آن، مانند كثرت علل و أمل و جزع و لعب سخن مي گويد.

اما در فراز دوم از مصدر و منبعي سخن مي گويد كه نفس اماره را به بدي مي كشاند و آن شيطان است. پس مفرداتي را به كار مي برد كه در وسوسه و تزيين دنيا كاربرد دارند.

در فراز سوم از قلبي نزد خداوند شكوه مي كند كه با وسوسه ها دگرگون مي شود و با زنگارهاي مختلف پوشيده شده است. از چشمي شكوه مي كند كه از خوف خدا، اشك نمي ريزد و جامد است و به آن چه شادمانش كند بلند پروازي مي كند.

اما در فراز پاياني براي نجات دادن نفس از بدي هايي كه در سه فراز پيشين سخن گفته بود رو به سوي خدا مي كند.

روابط علي بين فرازهاي چهارگانه آشكار است. عناصر ايقاعي و تصويري در اين چهار فراز قابل ملاحظه است كه ما براي توضيح اين دو عنصر مهم از متن دعاهاي ديگر بهره مي بريم.