در ادبيات دعا، امام سجاد (ع) شخصيتي منحصر به فرد است. با اين نكته كه دعاهاي آن حضرت از نظر در بر داشتن مسائل مربوط به سلوك انساني، با ساير آثار ادبي آن حضرت از قبيل حديث، نامه، وصيت، خاطره، محاوره، مصاحبه و غيره تفاوتي ندارد. همه اين ها جنبه هاي مختلف حيات را مد نظر دارند. دعا با نقشي كه دارد، پديده هاي ياد شده را از نظر فردي، اجتماعي و وجودي تضمين مي كند، هر چند كه تكيه ي آن بر بعد وجداني و محكم كردن ارتباط انسان با خداست.

اگر در اسلوب و مضامين دعاهاي امام سجاد بنگريم، درمي يابيم كه در همه دعاها بر مذمت نفس اماره تأكيد شده است تا اين نفس از ذلت و ضعف و سقوط رهايي يابد، در عين حال از نظر هنري و فكري نيز مشتمل بر دو عنصر مهم ايقاعي و تصويري هستند كه نمونه هايي از آن را در اين جا مورد بررسي قرار مي دهيم [1] .