عيب پوشي و عذر پذيري هر دو در زماني به كار گرفته مي شوند كه خطاي متربي يقيني است و بايد عيب و گناه او را پوشاند و نه تنها به ديگران منتقل نكرد بلكه به روي خود او هم نياورد و اين دو روش مكمل يكديگرند.

پوشاندن عيوب متربي و مستور كردن گناه و خطاي او، مانع از هتك حرمت و پاره شدن پرده ي حياي او مي شود و تا زماني كه حيا و آبروي او در پس پرده باقي بماند، عزت او نيز حفظ خواهد شد و مي توان اميدوار بود كه ديگر به سراغ آن خطا نرود و به گناه آلوده نگردد. حضرت (ع) خداوند را به خاطر پوشاندن عيوب او و مستور نهادن گناهان او حمد و سپاس مي نمايد: «يا الهي! فلك الحمد فكم من عائبه سترتها علي فلم تفضحني، و كم من ذنب غطيته علي فلم تشهرني، و كم من شائبه الممت بها فلم تهتك عني سترها و لم تقلدني مكروه شنارها و لم تبد سواتها لمن يلتمس معائبي من جيرتي و حسده نعمتك عندي» (دعاي 21/16)؛ اي خداي من! سپاس تو را است كه چه بسيار عيب مرا پوشاندي و رسوايم نكردي، چه بسيار گناه مرا پنهان نمودي و معروفم ننمودي؛ چه بسيار زشتي كه به جا آوردم و پرده مرا ندريدي و طوق ناپسندي و زشتي آن را به گردنم نينداختي و بدي هاي آن را بر همسايگانم كه در جستجوي عيب هايم هستند و بر رشگبران نعمتي كه به من داده اي آشكار نساختي.

هم چنين در دعاي بيستم از خداوند درخواست مي كند كه زيور پارسايان را كه مستور ساختن عيوب ديگران از جمله آن ها است به او بپوشاند.