پذيرفتن عذر متربي نسبت به خطايي كه از او سر زده، مانع از آن است كه احساس عزت او از بين برود، زيرا اگر مربي عذر او را نپذيرد، متربي از بر ملا شدن خطاي خود و تن دادن به ذلت گناه ابايي نخواهد داشت. اين جاست كه عزت نفس او در معرض آسيب و شخصيت او در آستانه ي تخريب قرار مي گيرد. عذر پذيري يكي از روش هاي تربيتي است كه مي تواند موجبات عزت نفس متربي را فراهم آورد. امام سجاد (ع) در دعايي موسوم به «اعتذار» از اين كه عذر خطاكار را نپذيرفته از محضر الهي عذرخواهي مي كند: «اللهم اني اعتذر اليك... من مسي ء اعتذر الي فلم اعذره» (دعاي 1/38)؛ بار خدايا، من به درگاه تو عذر مي خواهم از بدكرداري كه از من عذر خواسته و من عذرش را نپذيرفته ام.

حضرت (ع) در موارد متعددي عذرپذيري را روش خداي سبحان در برابر عذرخواهي بندگان معرفي مي كند مثلا: «و ما انا بالوم من اعتذر اليك فقبلت منه» (دعاي 11/12)؛ من نكوهيده تر از كسي كه به پيشگاه تو عذر آورده و عذرش را پذيرفته اي نيستم.