احتمال خطايي از متربي را حتمي و يقيني تلقي كردن خطاست. اين خطا موجب بدبيني متربي نسبت به مربي مي شود و به فدا شدن احساس عزت در متربي خواهد انجاميد.

اما روش حسن ظن، مربي را قادر مي سازد در مقابل خطاي غير يقيني متربي بهترين واكنش را از خود نشان دهد و با آبروي او بازي نكند. اين روش در فقه اسلامي تحت عنوان «اصالة الصحه» مورد توجه قرار گرفته است [1] . طبق اين اصل، عمل فرد مسلمان درست و روا تلقي مي شود و اگر احتمال نادرستي آن داده شود، نبايد به آن اعتنا نمود و در مقام پي جويي و تجسس برآمد؛ زيرا حفظ عزت مسلمان با تجسس منافات دارد. حضرت (ع) در مقام به كارگيري از روش «حسن ظن» از خداوند درخواست مي كند كه: «و اجعلني اللهم... استعمل حسن الظن في كافتهم» (دعاي 3/26)؛ خداوندا! مرا بر آن دار كه درباره ي همه آن ها [برادران ديني و همسايگان] خوش گمان باشم.