اين روش كه مبتني بر اصل «عزت» و با توجه به نقاط قوت و توانايي هاي انسان به دست مي آيد، متربي را بر آن مي دارد كه خود را توانا و كارآمد ببيند، زيرا اگر نيروهاي دروني خود را بيابد، احساس سرافرازي و عزت واقعي در او پديد خواهد آمد و اگر خويشتن را ناكارآمد و ناتوان ببيند، احساس سرافكندگي و ذلت خواهد داشت. بنابراين مربي وظيفه دارد امكان بروز توانايي هاي متربي را فراهم سازد تا وي خود را كارآمد و توانا بيابد و در پرتو آن به احساس عزتي برخواسته از عزت واقعي دروني دست يابد. بهترين شيوه براي ابراز توانايي ها، يادآوري و شكر نعمت هايي است كه خداوند به متربي ارزاني داشته است. ابراز توانايي ها، يادآوري و شكر نعمت هايي است كه خداوند به متربي ارزاني داشته است. آشكار ساختن عملي نعمت ها و پديدار ساختن توانايي ها معناي واقعي شكر نعمت است (6، ج: 20، ص: 312). البته حضرت (ع) اذعان مي كنند كه آدميان به غايت شكر خدا نخواهند رسيد، زيرا شكر نعمت هاي الهي كه در زبان و عمل پديد مي آيد، خود نعمتي از جانب پروردگار است كه بايد شكر آن را نيز به جاي آورد. (دعاي 1/37).

«الحمد لله علي ما عرفنا من نفسه و الهمنا من شكره» (دعاي اول / 10)؛ سپاس خدايي را كه خودش را به ما شناساند و شكرش را به ما الهام كرد.

الهام شكر از جانب خدا نشانگر اين حقيقت است كه انسان فطرتا بايد شاكر او باشد و اين شكر عملي و ابراز نعمت ها و توانايي هاي خدادادي و بهره مندي از آن ها انسان را به عزتي الهي مي رساند و به او شرافت و بزرگي مي بخشد و آن كه كفران نعمت كند و توانايي هاي خويش را پاس ندارد و بپوشاند، به آن چنان حقارت نفسي مي رسد كه خود را نيازمند ديگران دانسته و عزت و شرافت خويش را بر باد مي دهد؛ بدين جهت حضرت (ع) در فرازهاي متعددي از صحيفه [1] از خداوند مي خواهد كه او را نزد خلق بزرگ و عزيز كند و نزد خدا كوچك و نيازمند: «و ذللني بين يديك و اعزني عند خلقك» (دعاي 118/47).

عزت در نزد مخلوقات چيزي جز دانستن توانايي ها و تكيه بر آن ها به مدد و ياري الهي نيست و جز در پرتو عبوديت او به وجود نمي آيد، زيرا متربي وقتي بداند خود چيزي براي ابراز وجود و قوه اي براي به فعليت رساندن دارد، هرگز به درگاه مخلوق رو نمي آورد و عزت خويش را ضايع نمي گرداند و همين موجب زنده شدن عزت دروني اوست.