چنان كه گفته شد، يادآوري نعمت بايد در پرتو حمد و ستايش صورت گيرد تا متربي به نعمت و بخشش هاي پي در پي منعم توجه كند. بنابراين بايد حمد و سپاس را به متربي شناساند و او را نسبت به اين شيوه ي تربيتي آشنا ساخت، زيرا اگر اين شناسايي صورت نپذيرد، متربي از همه نعمت ها بهره مند شده، استفاده خواهد برد و در كمال غفلت به شكرگزاري نخواهد پرداخت و بدين ترتيب از مرز انسانيت به فرو دست غلتيده، به عالم حيوانيت روي مي آورد: «الحمد لله الذي لو حبس عن عباده معرفة حمده علي ما ابلاهم من مننه المتتابعة و اسبغ عليهم من نعمه المتظاهرة لتصرفوا في مننه فلم يحمدوه و توسعوا في

رزقه فلم يشكروه و لو كانوا كذلك لخرجوا من حدود الانسانية الي حد اللبهيمية فكانوا كما وصف في محكم كتابه ان هم الا كالانعام بل هم ضل سبيلا» (دعاي اول / 8)؛ سپاس خدايي را كه اگر بندگانش را از شناختن سپاسگزاري خود بر نعمت هاي پي در پي كه به ايشان داده و بخشش هاي پيوسته اي كه براي آن ها تمام گردانيده، بازمي داشت؛ هر آينه نعمت هايش را صرف نموده، او را سپاس نمي گزاردند و در روزي اي كه عطا فرموده گشايشي مي يافتند [اما] شكرش را به جان مي آوردند. و اگر چنين مي بودند (كه شكر نمي كردند)، از حدود انسانيت به مرز حيوانيت روي مي آوردند و چنان بودند كه در كتاب استوار خود وصف فرموده: ايشان جز مانند چارپايان نيستند؛ بلكه گمراه ترند.