پند و موعظه توأم با يادآوري نعمت ها مؤثرتر و نافذتر است، زيرا يادآوري نعمت قدرت دفاعي متربي را در برابر موعظه سست كرده مقاومت و لجاجت او را نسبت به موعظه برنمي انگيزاند.

يادآوري نعمت به اين دليل صورت مي گيرد كه متربي به خاطر خصيصه ي غفلت و اشتغال خاطر - به ويژه اگر كودكي باشد كه احساسات زودگذر و تمايلات متغير دارد - در زمان كنوني غرق شده و از گذشته ي خويش و نعمت ها و گشايش هايي كه به او ارزاني شده بود، غافل مي گردد. ذكر نعمت ها او را به خود مي آورد و وي را به سوي منعم و مربي بازمي گرداند؛ در منطق صحيفه يادآوري نعمت بايد در پرتو حمد و ستايش رب صورت گيرد، بدين جهت حضرت (ع) در دعاي اول به ذكر نعمت ها در پرتو حمد خداوند مي پردازد و پس از اين كه ضعف انسان را در پيروي از دستورات الهي و مخالفت با اوامر او برمي شمرد، بر بازگشت و توبه به عنوان فضل الهي تأكيد مي ورزد و خداوند را به خاطر گشودن در توبه به سوي انسان، حمد و ستايش مي كند و انسان كمال يافته و خوشبخت را كسي مي داند كه به خداي متعال روي مي آورد (دعاي اول / 18 تا 22).