سه روش تربيتي «موعظه، يادآوري نعمت و شناساندن حمد و سپاس» در راستاي اصل «تذكر» از صحيفه استخراج مي گردد.

پند و وعظ اگر به شايستگي صورت پذيرد (موعظه حسنه) [1] ، روشي نيكو در يادآوري و تذكر است. البته واعظ خود بايد عامل به وعظ باشد تا موعظه نافذ و سازنده شود و اين ممكن نخواهد بود مگر اين كه زبان مربي يا واعظ به هدايت الهي گويا باشد:

«و انطقني بالهدي» (دعاي 16/20)؛ به هدايت مرا گويا گردان. در سراسر صحيفه، پند و اندرز در قالب دعا موج مي زند، و همين نشان دهنده ي اين است كه وعظ، پند و اندرز به عنوان شيوه اي نيكو براي به ياد آوردن متربيان، همواره مورد توجه مربيان و پيشوايان ديني بوده است.