از آن جا كه اصل در تشويق، سرعت تشويق و اصل در تنبيه تأخير آن است، روش تأخير در كيفر و تنبيه، زمينه را براي تفكر بيشتر متربي فراهم مي سازد تا در كار خود نيك بنگرد و خويشتن را از بند گناهان و خطاهاي خوار كننده برهاند، لذا بازگشت و تغيير در رفتار متربي را ممكن مي سازد.

امام (ع) شگفتي خود را از برخورد مهربانانه ي خداوند با بنده ي خويش چنين ابراز مي دارد:

«و اعجب من ذلك اناتك عني و ابطاؤك عن معاجلتي و ليس ذلك من كرمي عليك بل تانيا منك لي و تفضلا منك علي لان ارتدع عن معصيتك المسخطة و اقلع عن سيئاتي المخلقة و لان عفوك عني احب اليك من عقوبتي» (دعاي 26/16)؛ شگفت تر از آن [شمارش كار پنهاني خودم براي تو] بردباري تو درباره ي من و درنگ تو از شتاب در كيفر رسانيدن من است و اين نه براي گرامي بودن من نزد توست، بلكه براي مدارا و خوشرفتاري و احسان تو بر من است؛ تا از معصيت خشم آور تو دست بردارم و از گناهان خوار كننده، خود را بازدارم و نيز به آن سبب است كه گذشتن از [گناهان] من نزد تو از به كيفر رساندن من خوشايندتر است.