چهارمين روش كه از اصل بازگشت يا تغيير رفتار استخراج مي شود، «نيكي در برابر بدي» است. اين روش شيوه ي هميشگي همه ي پيشوايان دين نسبت به دوستان خطاكار و دشمنان نادان بوده است. شيوه اي كه خداي سبحان نيز در برابر بدكاري ها و نافرماني هاي بندگان خود از روي فضل و كرم خويش به كار مي گيرد.

روش «احسان در برابر اسائه» شيوه اي مناسب براي تربيت و اصلاح بدي هاست. گاهي با احسان به فرد خطاكار، فطرت خدا جوي او بيدار و از كردار خويش نادم مي شود و به راه

حقيقت مي گرايد؛ اين روش بايد با حساسيت ويژه اي مورد استفاده قرار گيرد، تا تأثير تربيتي خود را بر متربي بر جاي گذارد.

حضرت (ع) در دعايي كه براي همسايگان خود مي كند چنين مي فرمايد؛ «و اجعلني اللهم اجزي بالاحسان مسيئهم و اعرض بالتجاوز عن ظالمهم» (دعاي 3/26)؛ بار خدايا مرا به آن دار كه بدكردارشان را به نيكي پاداش دهم، از ستمكارشان به عفو و بخشش درگذرم.

در دعاي ديگري از خداوند درخواست مي كند كه: «سددني لان اعارض من غشني بالنصح و اجزي من هجرني بالبر و اثيب من حرمني بالبذل و اكافي ء من قطعني بالصلة و اخالف من اغتابني الي حسن الذكر» (دعاي 9/20)؛ مرا توفيق ده تا با كسي كه با من غش (ناراستي) نمود، از روي اخلاص (درستي) رفتار كنم و كسي را كه از من دوري كرده به نيكويي پاداش دهم. و كسي كه مرا نوميد گردانيده به بخشش عوض دهم و كسي را كه از من بريده به پيوستن مكافات نمايم و از آن كه از من غيبت نموده به نيكي ياد كنم.