از اصل بازگشت يا تغيير رفتار مبناي «خدا جويي» استخراج مي گردد. در صحيفه از

«بازگشت و تغيير رفتار» به «انابه» تعبير شده است. «ان يكن الترك لمعصيتك انابه فانا اول المنيبين (دعاي 28/31)؛ اگر ترك معصيت و نافرماني تو، انابه و بازگشت است؛ پس من اولين بازگشت كنندگان هستم.

«تلقاك بالانابه» (دعاي 8/12)؛ به وسيله ي انابه و بازگشت، به تو روي آورد.

بازگشت و تغيير رفتار در متربي با مكانيسم توبه امكان پذير است. در معناي انابه آمده است «الرجوع الي الله بالتوبه» (1، ج: 14، ص: 319)؛ انابه بازگشت به سوي خداوند به وسيله توبه است يا «انابه به معني بازگشت به طاعت است» (همان، ص: 319) كه معناي تغيير رفتار - تغيير از معصيت به طاعت - در آن لحاظ شده است.

بازگشت متربي و عطف توجه او به اين موضوع اساسي با كمك اصل ديگري از اصول بنيادين تربيت به عنوان «اصل تذكر» امكان پذير خواهد بود. در جريان تعليم و تربيت گاهي متربي نعمت ها و نيكي هاي مربي را به فراموشي مي سپارد لذا دست به عصيان مي زند و از مسير تربيت خارج مي گردد. اين جا بر عهده مربي است كه به يادش آورد، بازش گرداند و در آغوش خويش نيكش بپروراند.