منشأ بسياري از محبت ها و گرايش هاي عاطفي انسان خود دوستي او است. اين امر را مي توان سومين مبناي تربيت تلقي كرد و برخي از اصول و روش هاي تربيت را از آن استخراج نمود.

اين عنوان مستقيما در صحيفه ذكر نشده، اما با توجه در برخي از دعاها مي توان جلوه هايي از اين ويژگي را مشاهده كرد.

دعاهاي حضرت براي خود و نزديكان (دعاي 7) درخواست حاجت ها (دعاي 13)، شفا هنگام بيماري (دعاي 15)؛ رفع بلاها و سختي ها (دعاي 18)؛ تندرستي (دعاي 23)؛ رفع تنگي رزق (دعاي 29)؛ ياري طلبيدن براي اداي قرض (دعاي 30)؛ رفع غم و اندوه (دعاي 54) و بسياري از دعاهاي ديگر كه در آن درخواست سعادت، كمال، قدرت، نعمت و... از خداوند دارد؛ همگي حاكي از روح خود دوستي انسان است. اگر خود دوستي يا «حب ذات» به عنوان يك مبناي تربيتي به نيكي مورد توجه قرار گيرد، به يقين منشأ عزت، كمال، نيك بختي و سرافرازي متربي مي گردد و چنان چه اين غريزه ي دروني به انحراف كشيده شود، روح تكبر و استكبار، طغيان و عصيان بر او چيره خواهد شد و آدمي را به گرداب خود خواهي، خود پرستي، عجب، غرور و حرص مي كشاند. از اين مبنا مي توان «اصل عزت» را كشف و در تدابير تربيتي مورد استفاده قرار داد.