از ديگر مباني تربيت كه در صحيفه بر آن تأكيد شده غفلت است. البته اين مبنا را مي توان با مبناي پيشين، يعني خدا خواهي و خدا جويي انسان، يك جا مورد بحث و بررسي قرار داد. در فراز زير اين دو ويژگي انسان در كنار هم ذكر شده است: «و لا تسمنا

الغفله عنك، انا اليك راغبون و من الذنوب تائبون» (دعاي 4/34)؛ ما را از جانب خود به غفلت گرفتار مكن، چون ما به سوي تو خواهان و از گناهان توبه كننده ايم.

با تعمق در دعاهاي صحيفه درباره ي خدا خواهي و غفلت انسان، دو گزاره ي حاوي «است» به دست مي آيد: 1- «انسان خداخواه و خداجو است»؛ 2- «غفلت از ويژگي هاي انسان است». اين دو گزاره مي توانند، به عنوان مباني تربيت، پايه برخي از اصول تربيت مانند «بازگشت و تذكر» قرار گيرد.