خدا جويي، خدا خواهي و خدا دوستي به عنوان ويژگي عمومي انسان ها يكي از مباني مهم تعليم و تربيت در صحيفه است. اين حس مشترك به طور فطري در همه انسان ها، حتي كساني كه در يافتن مصداق حقيقي خدا به انحراف رفته اند، وجود دارد.

حضرت (ع) در دعاي بيستم از خداوند درخواست مي كند كه: «اللهم اجعلني اصول بك عند الضروره و اسالك عند الحاجة و اتضرع اليك عند المسكنه و...» (دعاي 12/20)؛ خداوندا! مرا چنان قرار ده كه هنگام اضطرار به [ياري] تو [بر دشواري ها] حمله آورم و به هنگام نيازمندي از تو بخواهم و هنگام تنگدستي به درگاه تو تضرع و زاري كنم.

اين فراز دلالت دارد بر اين كه نيرويي دروني انسان را به سوي خدا مي كشاند و هنگام گرفتاري و نيازمندي رو به سوي او مي كند.