به اعتقاد امام چهارم (ع) انسان آرماني هم دنيا و هم آخرت خويش را به شكلي قانونمند و سالم آباد مي كند به همين جهت مي فرمايد:

«كسي كه دنياي خويش را به سبب آخرت و يا آخرت خود را به سبب دنيايش رها كند از ما نيست» (3، ص: 49).

امام (ع) اين ويژگي را در چندين دعاي صحيفه با زبان دعا نيز بيان داشته است: «و آن چه در دنيا و آخرت من باعث اصلاح حالم شود به من انعام فرما» (دعاي 9/25). «و روز را تقدير الهي (به چراغ خورشيد تابان) روشن گردانيد تا در طلب روزي و تحصيل معاش خلق به فضل و كرم خدا بكوشند و بدين سبب روزي از خدا طلبند و در روي زمين او سير كنند. لذات موقت دنيا را طلب كنند و به كار ادراك لذات آخرت بپردازند كه خدا اصلاح حال مردم را به هر يك از اين كار دنيا و آخرت كاملا مربوط ساخته است (و از بندگان كار دنيا و آخرت هر دو را خواسته است)» (1، ص: 82).