امام زين العابدين (ع) كه نه فرصتي مثل پدرش امام حسين (ع) برايش پيش آمد تا با مبارزه رو در رو از دين دفاع كند و نه هم چون نواده گراميش امام صادق (ع) فرصت مناسبي يافت تا به طور علني و آشكار به نشر تعاليم اسلام اصيل همت گمارد، در لباس دعا همان وظيفه و خدمت را انجام داد (10، ص: 113) و چنين اصل مهمي - يعني تولي و تبري - را كه از حساسيت سياسي - اجتماعي بسيار بالايي برخودار است در قالب راز و نياز تبيين مي نمايد و نشان مي دهد كه حب و بغض خدا محور، از مشخصه هاي يك انسان مؤمن و آرماني است. «بار خدايا و من آن بنده توام كه پيش از آفرينش و پس از آفرينشت او را نعمت دادي... و به دوست داري دوستانت و دشمني دشمنانت رهبري فرمودي» (دعاي 67/47).

«و ما را در آن ماه (رمضان) توفيق ده كه با نيكي فراوان و بخشش به خويشان خود نيكي كنيم و با كسي كه با ما دشمني كرده آشتي نماييم مگر با كسي كه در راه تو و براي تو با او دشمني شده باشد، زيرا او دشمني است كه او را دوست نمي گيريم و حزب و گروهي است كه با او از روي دل، دوستي نمي كنيم» (44، ص: 10).