بازگشت

در دام غفلت


آيه شريفه زير به بهترين شكل غفلت و جايگاه غافلان را روشن مي كند. «و به تحقيق بسياري از جن و انس را براي جهنم واگذارديم، چه آن كه آن ها را دل هايي است بي ادراك و معرفت و ديده هايي بي نور و بصيرت و گوش هايي ناشنواي حقيقت. آن ها مانند چهارپايانند بلكه بسي گمراه ترند (و پست تر). آن ها همان مردمي هستند كه غافل شدند» (آل عمران / 179).

امام چهارم (ع) در موارد مختلفي به اين ويژگي پرداخته و آن را زمينه ساز گمراهي و گناهكاري معرفي مي كند. از جمله «اگر تو مرا عذاب كني البته من خود بر خويش ستم كرده ام و راه تضييع و خطا و تقصير و قصور پيش گرفته ام و از حظ و بهره خود غفلت ورزيده ام و اگر گناهانم را ببخشي كه تو مهربان ترين مهربانان هستي» (1، ص: 553).

در فرازي ديگر نشان مي دهد كه غفلت، بشر را از هدف آفرينشش يعني گام برداشتن در مسير تكامل، بندگي حضرت حق و عمل به مسؤوليت هايش دور مي كند، «اي واي از غفلت و بي خبري من از آن چه درباره ام خواسته مي شود» (دعاي 53، ص: 6).